***

Wyjadę na chwilkę
Z twojego życia
By pozapalać lampiony
Naszych wieczorów ciepłych
Wspólnych spacerów
By naszej muzy posłuchać
W niby oddaleniu
By dorożkę wyczarować
Z tamtym stangretem który
Pytanie zadał
A państwo dokąd
Otóż my mamy właśnie
Swój wieczór baśniowy
Wracamy z wyśnionej Sali
Do marzeń
Które ciałem się stały
I chcę lampiony wspomnień zapalać
W tamtej uliczce
Naszych dni wspaniałych
Gdzie teatr czekał
Byśmy naszą poezję grali
Przed wypełnioną krzesłami salą
Gdzie ty byłeś pisarzem wielkim
Ja
Twoją pieśnią nad pieśniami

&&&

Kto to Jahwe
Kim jest to imię
Gdy byłam Mojżeszem
Śpiewałam song pustyni
Sandały z nóg zdejmowałam
Przed gorejącym krzewem
Rozmawiałam przecież z niebem
By naród moich uczuć
Wyprowadzić z Egiptu
By miłości orszak Morze Czerwone
Suchą nogą przebrnąć i żeby
Kłamstwa spłonęły
O prawdzie świadcząc
Kim jest Jahwe
By z niego szydzić
Biada temu co nie wie
A mówi że wie
Biada gdy Jahwe sam
Kłamstwo swą ręką sięgnie

wiersz kolejny

3.12.10
***
Los przyniósł mi imię
Zapisane kosmosu cyfrą
Co znaczy i ile
Kiedy gdzie i komu
Rysuje się śladem pozostawionym
Czytam je dzień po dniu
W oczach wielu
Wojownik Światła Ratownik
Ma wyznaczoną drogę mleczną
Mknie zawsze pośród
Pomiędzy lub wespół by
Inni cierpieć nie musieli
Ratownik dusz i miłości zgubionych
Zapomnienie siebie pomaga wydobyć
Z czeluści złych losów nie swoich
Mówi z każdym językiem każdego
By rozumieli płaczący w boleści
Nad brzegami cudzych przepaści leżąc
Nie patrzy w podaniu dłoni więzionemu
Ile już ma na ramionach ciężarów
Ile złego w ramach zapłaty
Bo gdy ratownik otwiera drzwi komuś
By ten wrócił do Siebie utraconego
Zostaje sam taki wojownik patrząc
Jak cieszy się szczęściem ktoś
Darząc odnowionym sercem
Zupełnie kogoś innego